Dag 4. - 13 juli- Bareges - Bagnieres du Luchon

Papilio,
Route Subercarrere,
31110 Montauban-de-Luchon,
Bagneres-de- Luchon,
Haute-Garonne,
France
http://www.papilio-luchon.com/


Dagverslag
Salut tous en Hollande.

Vandaag weer een lange en warme dag met de nodige avonturen. Meteen uit het ontbijt het tweede stuk van de Tourmalet op. Nog 12km klimmen langs skiliften en koeien. En natuurlijk al verschillende campers. De Tour komt pas op 19 en 20 juli over de berg, maar als je een goed plekje wil moet je er vroeg bij zijn hebben blijkbaar veel mensen gedacht (vooral veel Vlamingen en toch ook al Fransen). Voor zover mogelijk was iedereen redelijk fris boven rond 10u. In de afdaling ging het mis: Bas zijn wiel was het nu echt zat en een derde spaak sprong eruit. Gevolg: een slag in het wiel die zo groot was dat de band tegen het frame aan liep. Heel voorzichtig 3km verder gedaald naar La Mongie waar de jongen van de plaatselijke Intersport (ski- en VTT-verhuur) een lintje verdient. Hij draaide net zolang spaken vaster en losser totdat het wiel in ieder geval weer vrij kon draaien. De achterrem moest wel helemaal open en het leek wel een rit op een hobbelpaard, maar rijden ging. Heel langzaam, met niet meer dan 35km/u, ging het verder omlaag. Het is wel erg eng om kilometers met 7-10% af te dalen met alleen een voorrem en een zwabberend achterwiel, maar het is de rest van de dag goed gegaan.
Na de Tourmalet meteen weer langzaam stijgen naar de Col d'Aspin. We beginnen de vermoeidheid te voelen want de steile laatste 6km gingen al niet zo super meer. Gelukkig konden we in Arreau aan de voet van de afdaling een lekker bordje pasta eten. Daarna op voor het laatste stukje van de dag, de Peyresourde. Bijna 10km klimmen nog. Pas om 17.30u kwam de laatste boven. Alwaar we in ieder geval wel een heerlijk koel blikje cola konden drinken.
Na de laatste, lange afdaling van de dag aangekomen in onze Chambre d'hôtes. Erg mooi voor de rustdag morgen. Tuin met zwembadje, goede kamers en leuke mensen (die heerlijk Frans spreken met een zwaar Engels accent, het lijkt wel "allo allo"). Ook heerlijk in de tuin gegeten aan een tafel met de andere gasten. Echt gezellig.
En wat het tenslotte helemaal super maakt: in het dorp zit een fietsenzaak die wielen in de etalage heeft hangen. Zou het dan toch nog goed komen? Je leest het morgenavond.

PS: Namens alle drie moest ik even vermelden dat we onze meisjes wel beginnen te missen. Nog even en dan zien we jullie weer... fijn!


Verslag Michel
Ik heb heerlijk geslapen. Ondanks het commentaar van gisteren ben ik toch verbaasd dat Theo weer last had van mijn gedraai. Dan wijst Theo op het stapelbed en ik besef dat hij elke beweging bovenin natuurlijk ook onderin gevoeld heeft. Sorry Theo.
Wederom een typisch Frans ontbijtje waarbij we afkijken op de tafel naast ons dat het ontbijtbordje gewoon bij het koffiekopje hoort en het servetje dienst doet als kruimelopvang. Rare jongens die Fransen! Hoewel Bas het hotel vooruit betaald heeft bij het reserveren via internet weet de Griekse mevrouw met al haar charmes overtuigend te brengen dat via de website het standaardtarief gerekend wordt en dat we toch wel begrijpen dat het nu hoogseizoen is en dat dan hogere tarieven gelden. Oftewel, of we nog eens willen bijlappen. Dus zo voelt het om op zijn Grieks genaaid te worden.
Opstappen doen we op de parkeerplaats aan de overkant van het hotel waar het vlak is want opstappen bergop denk ik niet eens aan. Vanaf daar is het natuurlijk gelijk stijgen, zoals beloofd, en het duurt dan ook een tijdje voordat ik in mijn ritme kom. Dit merk ik aan een onrustige ademhaling en het opboeren van het karige ontbijtje. Pas een paar kilometer uit het plaatsje, op een grote parkeerplaats en het begin van de kabelbaan kom ik 'erin'. Hier beginnen ook gelijk de haarspeldbochten waar ik ook nog even kan zwaaien naar Bas aan het begin van de parkeerplaats. Hij rijdt in hetzelfde tempo als ik want elke 2e bocht zie ik hem weer. Na een tijdje klimmen maakt de weg een wijde bocht naar rechts waar een paar campers geparkeerd staan met uitzicht op het dal. Ik passeer een man met een fototoestel voor zijn gezicht en ik grijns in de camera maar krijg een boze blik terug. Hij wilde blijkbaar geen foto van die snelle fietser maken. Naar rechts kijkend begrijp ik het, wat een mooi uitzicht zeg. Hier heb ik ook een aardig zicht op de weg naar boven toe maar einde zie ik nog niet. Het asfalt is in ieder geval de komende kilometers nog mooi strak. Verderop draait de weg weer naar links met een zijweg aan de rechterkant. Als ik daar aan kom rijden komt er net een auto van rechts die voor mij moet stoppen. Heerlijk voelt dat.
Ondertussen begint de tijd te tikken en de vermoeidheid ook en het is echt doorbijten van kilometerpaal tot kilometerpaal. Hopend dat de gemiddelde stijging de komende kilometer mee zal vallen. Recht onder de top wordt de weg een stukje heel steil, op een punt waar Bas later stil lijkt te vallen maar slechts op zijn pedalen gaat staan. Nog 3 bochten, nog 2....stoppen is echt geen optie ook al schreeuwt mijn hele lijf om rust. Nog 1 bocht, en Jezusmina, wat is het hier steil zeg. Aan het einde zie ik een winkel en het lijkt net een worst voor je neus terwijl de echte top verderop ligt. Die les ken ik nog van gisteren. Hoera, het is echt de top. Anderhalf uur met een gemiddelde van 9km/h, ik ben best een beetje trots op mijn prestatie.
Zittend op het randje kan ik mooi de weg overzien inclusief mooi uitzicht over het dal waar we uitkomen. 15 minuten later volgt Bas. Een Nederlands gezin herkent ons aan onze shirts als landgenoten en beginnen vol bewonderin een praatje. Een paar foto's later zien we herkenbaar Theo onder ons rijden en lopen hem alvast tegemoet om hem high fivend te onthalen. Bij het bord nemen zij nog een paar foto's terwijl ik wordt geinterviewd door de Pyrenese VVV over de reden en bijzonderheden van onze rit. Dan moeten we weer opschieten, vandaag nog 2 cols te gaan tenslotte, maar niet voordat we ook de Tourmalet hebben 'afgevinkt'.
Theo schiet als een pijl naar beneden, we kunnen merken dat hij zich helemaal thuisvoelt in de afdaling. Om mijn daalangst te compenseren blijf ik een beetje bij Bas in de buurt. Niet voor niets, pas een paar bochten onderweg hoor ik achter me de ploeing van spaak nummer 3 die de geest geeft. Een luide hartgrondige vloek is hier dan ook op zijn plaats want zijn wiel is nu zo krom dat ie tegen het frame aanloopt. Wij hebben natuurlijk geen van beide een tangetje waarmee we de spaken kunnen aandraaien en terwijl we hopeloos naar het achterwiel staan te kijken stopt er een oud Frans mannetje naast ons. Hoopvol kijken we hem aan want dit Fransmannetje ziet eruit als een fietsenmaker tijdens zijn plezierritje. Rap Frans sprekend en gebarend draait hij aan Bas zijn achterwiel, tegelijkertijd alles een beetje bevoelend. Op een gegeven moment wijst hij naar zijn eigen achterwiel, brabbelt nog iets over zijn beste vriend David, zwaait en gaat er vandoor. Omdat ik de beste man echt niet kon volgen vraag ik Bas of hij ook nog wat nuttigs te melden had. Nee, het kwam erop neer dat Bas moest zorgen voor een kwaliteitswiel van Mavic. Voor de rest geen nuttige informatie over waar we die ene fietsenmaker uit de Pyreneeën dan kunnen vinden. Dan maar verder, er zit niets anders op en met voldoende zwaartekracht blijft het achterwiel nog wel een beetje draaien. Als ik een dorpje zie ga ik vast vooruit om te kijken of er een fietsenmaker is. Die is er niet, wel staan er mountainbikes buiten bij de Intersport. Bas rijdt eerst even langs de VVV voor info en krijgt te horen dat de dichtstbijzijnde fietsenmaker een stukje omrijden is. Gelukkig gaat Bas ook nog even bij de Intersport langs. De verkoper komt naar buiten met een spaaksleutel en begint geestdriftig aan de spaken te sleutelen en het wiel te draaien. Net zolang tot het wiel niet meer dan een klein slagje en hobbel heeft, meer weet hij er niet uit te peuren. De jongen weet ook nog eens te vertellen dat er in Luchon een fietsenmaker zit die Fignon heet. Dat treft, we moeten naar Luchon en Fignon kunnen we ook wel onthouden. Theo had de afdaling al weer achter de kiezen en besloten terug te rijden nadat ik hem had gebeld.
Opgelucht dat Bas weer kan fietsen stappen we weer op en ik besluit Theo snel tegemoet te rijden, er vanuitgaand dat bellen toch geen zin heeft. Bergop neem ik neem ik ook geen telefoon op. Wijs van zijn ervaringen volgt Bas op zijn gemak (!) met alleen een voorrem. De afdaling is echt heel mooi met bochten waar ik zelfs met redelijke snelheid doorheen rijdt. Drie kilometer van onderen kom ik Theo tegen en gezamenlijk dalen we af tot de locatie waar hij al eerder stond te wachten. Hier praten we een beetje bij en met diep respect zien we Bas toch weer sneller dan verwacht aan komen rijden. Moet echt geen pretje zijn geweest met zijn zwabberwiel, hobbel, angst voor de volgende spaak en alleen een voorrem in die toch wel behoorlijk steile afdaling. Aan zijn opluchting te zien, denkt hij hetzelfde.
Volgende stop: col d'Aspin. Deze begint na het volgende dorpje en in de eerste kilometers vraag ik mij af waaraan deze col zijn beroemdheid te danken heeft. Stukken vals plat, een beetje klimmen, zelfs een beetje dalen om daarna weer ietsje steiler te klimmen. Eigenlijk heel lieflijk.....tot 4 km onder de top. Bas stopt hier nog even om zijn flesjes te vullen en ik zwaai nog even achterom naar Theo voordat ik aan de klus begin. Al snel voel ik dat mijn benen en hoofd minder fris zijn dan vanochtend toen we aan de Tourmalet begonnen en na 2,5 kilometer stop ik bij een uitnodigend stukje schaduw waar ik vervolgens uitgejaagd wordt door een stelletje gemene steekvliegen. Terwijl ik deze van me wegjaag komt Bas ook alweer aangereden en ik zie een bepaalde opluchting in zijn ogen als hij mij ziet staan. Samen drinken we nog een slokje en rijden dan samen verder naar de top. Zodra ik de top in het zicht heb krijg ik de kriebels, hoe eerder boven hoe eerder ik kan uitrusten. Wonderwel lukt het me om door te zetten tot de top want halverwege bedacht ik nog dat het slecht voor mijn gemoedsrust zou zijn als ik me zo leegrij dat ik voor de top weer voorbij wordt gereden door Bas. Ergens ben ik toch wel een haantje he.
Eenmaal met zijn tweeën boven komt er een Belg een ontzettend lulverhaal ophangen tegen ons, alsof hij al een jaar de Pyreneeën doorkruist op zoek naar een praatje. Evengoed heeft onze Belg wel een paar mooie wielen volgens Bas. Tja, daar kijkt hij dan weer naar. Terwijl de Belg onze oren van onze kop lult komt Theo ook aanrijden met een grote opgeluchte grijns op zijn gezicht, weer een colletje afgevinkt. Na een paar keer vriendelijk geprobeerd te hebben om de Belg duidelijk te maken dat hij weer verder gaat rijden ontwaakt eindelijk de lompe Hollander in hem en zonder Belgmans nog een blik waardig te gunnen zet hij vastberaden zijn helm op zijn hoofd en gaat ervandoor. Sorry meneer, dan gaan wij er ook achteraan.
In no time hebben we Bas ingehaald waarna Theo als een baksteen verder rijdt, optimaal profiterend van de perfecte wegligging dankzij onze bepakking en de vloeiende bochten. Als een jonge hond duwt hij een auto op. Ik heb nog medelijden met de arme bestuurder, op de redelijk smalle wegen durft hij niet sneller met zijn auto en tegelijkertijd durft hij ook zijn rempedaal niet aan te raken in de angst Theo door zijn achterruit te krijgen. Bij mij is het andersom, ik wordt behoorlijk opgeduwd door een auto die continue op zoek is naar een kans om me te passeren. Toch gaat de afdaling me goed af, ondanks een redelijke wind, pech voor de autobestuurder. Jammer genoeg heb ik geen idee hoe hard ik rij want mijn snelheidsmeter is er weer mee gestopt en al rijdend durf ik er ook niet aan te prutsen.
In Array onderaan de afdaling vinden we een tentje met pasta op de menukaart. Ook deze pasta is weer heerlijk, geserveerd door zo'n fantastisch Frans plattelandsmoeke met een dochter voor wie elke stap er duidelijk 2 teveel zijn. Ook hier staat nog een behoorlijke wind zodat we onze windjasjes weer aantrekken. Het moeke heeft in Bas een oogappeltje gevonden want ze vult zijn flesjes met koud water terwijl Theo en ik gewoon kunnen vullen bij de waterpomp op de hoek. Vandaag nog 1 colletje te gaan, dus we gaan rustig aan richting de Peyresourde. Dat gaat best goed met een weg die slingert tussen de 1- en 3%. Bij de voet stoppen we nog even voor een slokje en elkaar nog even diep in de ogen te kijken voordat we aan de laatste zware 9 kilometer van vandaag beginnen. Na zo'n dag als vandaag zijn ze dan ook echt zwaar en ik schaam me onderhand niet meer om vaker te stoppen. Op 6 km van de top de eerste stop en Bas denkt er hetzelfde over. We besluiten de klim op te delen in delen van 3km. Met een stralend zonnetje op onze bol worden we hier te snel weggejaagd door de steekvliegen, net als bij onze volgende stop op 3km van de top. Ondanks de vermoeidheid werkt een respectvolle duim van een motorrijden als energieboost. Maar toch, als ik op de laatste kilometerpaal afrij neem ik me voor om door te rijden als het gemiddelde percentage lager dan 8% is. Enigszins opgelucht constateer ik dat het 8% is en ik stop. Gespannen wacht ik op Bas, zou hij doorrijden of? Nee, hij stopt ook.
Als ik net ben opgestapt gaat mijn telefoon. Het is Theo, laat ik die maar aannemen want die belt niet zo gauw. Ik ben net te laat met oppakken waarna Bas zijn telefoon overgaat. Theo, hij twijfelt bij een afslag. Logisch, dat had ik daar ook. Pas nadat ik Bas door zag rijden deed ik dat ook weer echt. Verder maar weer, het is tenslotte nog maar een klein stukje naar de top waar we besluiten een colaatje te drinken bij een oud mannetje met crepes. In de tussentijd arriveert Theo ook en nemen we nog maar een colaatje. Opgelucht hoort Theo dat wij jonge gasten ook noodgedwongen stoppen om uit te rusten.
Vol goede moed storten we ons in de lange afdaling naar Luchon met mooie bochten die op volle snelheid genomen kunnen worden. Voor onze chambre d'hote moeten we eerst door Bagneres de Luchon en de rivier over. In het stadje valt Bas bijna van zijn fiets van vreugde bij het zien van een fietsenmaker met allemaal wonderschone wielen in de etalage. Elke dag geopend, dus ook morgen op Quatorze Julliet! De chambre d'hote is daarna zo gevonden en moe maar voldaan schuiven we 's avonds aan aan de lange tafel buiten voor het eten met de andere gasten. Het meisje van de bediening heeft speciaal voor ons echt fietserseten gekookt, heerlijk. De andere gasten zijn razend nieuwsgierig naar onze verhalen en omdat ze vooral heel erg Frans praten en Theo en ik niet praat Bas voor ons drieën. Behoorlijk inspannend, maar na het eten kan hij ook eindelijk ontspannen. Nu eerst onszelf verzorgen en dan lekker slapen.
Morgen rustdag ,dat betekent uitslapen!