Verslag Michel
Slecht geslapen. De halve nacht wakker gelegen van de regen, met zulk weer worden het zware dagen. Op een gegeven moment toch weer in slaap gedommeld om vervolgens weer wakker te worden van gestommel in de kamer. Wat is dat nou weer? Hmm..Bas is een beetje aan het rommelen, geen zin om te begrijpen wat ie aan het doen is. De nacht is tenslotte maar kort.
Als ik wakker word is het weer droog, alhoewel...weer? Het heeft gewoon niet geregend, de airco op de kamer was lek en heeft de hele nacht staan druppelen. Totdat Bas het zat was en de airco uit heeft gezet. Niks lummelen dus.
Om 7:15 willen we uitchecken met de hoop nog wat te snaaien in de ontbijtzaal voordat deze opengaat. Zowel receptie als ontbijtzaal openen pas om 7:30, maar we mogen de sleutel ook bij het ontbijtmeisje afgeven. Iets te eten kunnen we vergeten! Ruim op tijd fietsen we naar het station en onderweg zie ik dat er al een bakkertje open is. Kom maar op met die croissantjes en rozijnenbroodjes. Door naar de auto om nog even de laatste omruil van mee te nemen spulletjes en dan wachten op het perron. Mijn kennersoog ziet direct dat het stationnetje een stop langs de doorgaande baan is. Mijn onwetendheid echter laat me verbazen dat treinen links rijden in plaats van rechts.
Tussen de forenzen vallen we lekker uit de toon met onze glimmende karretjes. In de tijd dat we staan te wachten komen en gaan een aantal treinen en allemaal netjes op tijd. Ondertussen is er een andere fietser bijgekomen op het perron. Deze jongen ziet eruit of ie vaker de fiets meeneemt op de trein dus we houden hem een beetje in de gaten. Blijkt nergens voor nodig, want we hebben gereserveerde plaatsen voor onszelf en onze fietsen en het wijst zichzelf als de trein binnenkomt. Voor de fietsen betekent dit een systeem waarbij ze verticaal opgehangen kunnen worden terwijl wij gewoon lekkere stoelen met uitzicht hebben. Het eerste stuk richting Toulouse rijden we langs de kust en zelfs een stuk recht door zee. Niet op z'n Rita Verdonks maar gewoon met links en rechts water. Onze coupe blijft het hele stuk halfleeg en onderweg lekker de tijd om de meegenomen tijdschriften door te lezen. Rondom de stations zit ik uit beroepsdeformatie toch weer hele stukken naar het spoor te kijken want we rijden langs genoeg rangeerterreinen.
Aangekomen op Toulouse vragen we ons toch nog af hoe het vervolg van de reis gaat. Ik had weliswaar bij het boeken van de treinreis duidelijk aangegeven dat we fietsen bij ons hebben, toch heeft Bas nog wat twijfels. Als enige van ons drieën spreekt hij ook Frans dus Bas gaat informatie inwinnen of we de kaartjes van te voren moeten afstempelen voor de vervolgreis, zo gaat dat nou eenmaal Nederland, en of de fietsen ook mee kunnen. Nee en nee, de kaartjes hoeven we niet af te stempelen maar in de intercity van 13:24, zoals geadviseerd door de Treinreiswinkel, mogen helemaal geen fietsen mee. Tenzij ingepakt. Deze info dame geeft aan dat in de boemeltjes wel fietsen mee mogen en dat we met twee keer overstappen en een uur later vertrekken ook in St. Jean de Luz aan kunnen komen. Balen, maar het is niet anders. Rond het station zit ook geen Mr. Brico om inpakkarton voor de fietsen te kunnen scoren. Er zit dus niets anders op dan een terrasje in de stad te zoeken om even lekker te lunchen en die vinden we op een mooi kruispunt met uitzicht op de passerende mensen. Nadat we onze broodjes op hebben bekijk ik het overzicht van de treinen richting St. Jean de Luz en het valt me op dat er ook een trein nog eerder vertrekt, misschien heeft de infodame deze over het hoofd gezien. Wij weer snel terug om erachter te komen dat de trein eerder een TGV is en dus niet gaat lukken. Dat wordt dus gewoon berusten en de tijd uit zitten op een bankje langs een riviertje in een fout deel van de stad.
Tijdschriftjes lezen, de meisjes sms-en en mensen kijken tot het vertrek van boemel nummer 1 om 14:30. We hadden al eerder ontdekt dat ze in Toulouse niet op oud-hollandsche wijze vantevoren aangeven vanaf welk perron de trein vertrekt, maar pas zo'n kwartier tot twintig minuten van te voren. Voor de zekerheid maar weer op tijd richting station, trouwens ook omdat de druk op de blaas behoorlijk hoog was geworden.
Terwijl we staan te wachten krijg ik van Judith nog een snedige opmerking per sms dat het niet zo handig is als we alle drie tegelijk dezelfde boodschap sms-en aan de meisjes. Of we niet kunnen afspreken dat maar 1 van ons dat doet per keer zodat de meisjes elkaar weer kunnen bellen/sms-en om te kletsen hoe het met ons is. Verwonderd vraag ik aan Theo en Bas of zij eenzelfde reactie hebben gekregen. Blijkt van niet, van Theo hoeft het dan ook gelijk niet meer en eerlijk gezegd was ik toch al verbaasd dat hij uit eigen beweging Nel ging bellen hoe het met ons gaat. Voor de zekerheid laat hij dat nog wel even weten aan Nel waarna het onderwerp zichzelf oplost want Judith krijgt meteen op haar lazer van Nel....belt Theo tenslotte eens een keer. Afijn, moeder/dochter standje.
Bas heeft gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt door even uit te vogelen hoe we herkennen waar we met de fiets de trein in mogen. Zijn onderbuikgevoel dat onze trein al klaarstaat op perron 3 blijkt ook te kloppen. Alleen hebben de informatievoorzieners daar 5 minuten langer voor nodig. Dankzij dit uitzoekwerk stappen we zo de trein in en hangen de fietsen op hun plek. Bas en Theo kruipen naast elkaar terwijl ik aan de andere kant van het gangpad naast een oude Franse taart ga zitten. Zodra ik drie woorden gesproken heb in het Nederlands weet de quiche niet hoe snel ze moet verkassen. Zo voelt het dus om een buitenlander te zijn.
Uiteindelijk zitten we zo'n 3,5 uur in boemel 1 waarbij we de omgeving steeds mooier zien worden en de trein steeds leger. Boemel 2 heeft een kleine vertraging en als we meerdere fietsen op het perron zien staan maken we haast om snel te kunnen instappen met de fiets. Bij de deur begint een jong mannetje in een te groot uniform tegen ons te praten en uiteindelijk begrijpen we dat we moeten inschikken met de fietsen omdat er een vrouw in een rolstoel in het fietsgedeelte zit. Als ze ons ziet prutsen met de fietsen neerzetten krijgen we een hele schuldige blik, slechts overtroffen op het moment dat ze geholpen wordt bij het uitstappen. De perronchef staat netjes op tijd klaar met de roelstoellift, samen met conducteurtje. Nog mooier was geweest als hij ook de moeite had genomen om te controleren of de accu van de lift voldoende vol was. Deze blijkt leeg, maar geen nood, dan loop je gewoon op je dooie gemak naar het voorraadhok om een volle batterij te halen. Net alsof je niet wordt nagestaard door een volle trein. De vrouw in de rolstoel voelt zich in ieder geval wel heel ongemakkelijk en zij kan er niets aan doen. Als het bij het instappen ook zo is gegaan weten we ook gelijk hoe de vertraging is ontstaan.
Nadat we een paar uur in boemel 2 hebben gestaan doen we niet moeilijk als we in boemel 3 weer moeten staan, het is tenslotte de laatste boemel en het kortste stukje. Zolang we maar 1e klas staan en we de fietsen weer op hun plekje kunnen hangen. Eenmaal in St Jean de Luz lijken we even de weg kwijt voorzover we die hadden naar het hotel, niet dus. Hier biedt de I-phone van Bas uitkomst en zodra we het adres van het hotel juist gespeld hebben is de route ook een eitje. Vergeleken met het vorige hotel wanen we ons in een luxe omgeving en we besluiten dan ook hier gelijk te blijven eten. Geen slechte keus en bij het bekijken van de wijnen worden Theo en Bas heel enthousiast over een witte wijn. Een Graves en hij voldoet aan de hoge verwachtingen. Theo en Bas raken bijna niet uitgepraat over alle subtiele smaken die ze proeven. Ik vind het gewoon allejezus lekkere wijn.
Hotel Donibane
4,Avenue Laiatz
Saint Jean De Luz,64500
Tel:+33559262121
donibane@donibane.Fr
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment