Verslag Michel
Oef, dat valt niet mee. Tien over vier s' nachts zit ik met een kopje thee te wachten op Theo en Bas om me te komen ophalen. Gelukkig zit ik niet alleen en houdt Judith me gezelschap. Zij vindt het geloof ik net zo spannend als ik, misschien nog wel spannender. Uiteindelijk zit zij de komende week alleen thuis met de Nikki en Sepp om daarna ook nog eens alleen richting Zuid-Frankrijk te rijden met de kinders. Maar dat is volgende week, nu word ik opgehaald op de fiets door de Pyreneeën te rijden. Het is niet alleen de fietstocht die ik spannend vind, dat geldt ook de reis naar het startpunt. Ik bedoel, hoe moe zijn we na een dagje in de auto naar Argeles, hoe laat zijn we daar, zitten we op tijd in de trein, gaat het goed met de aansluiting? Het is eigenlijk een soort plankenkoorts, als de eerste rit eenmaal begonnen is weet ik dat ik me kan ontspannen en genieten. Koplampen in de straat. Ja hoor, ik zie een fiets achterop. Snel nog een slok thee en naar buiten! Theo en Bas stappen uit om de fiets op de auto- en de tassen erin te zetten. Klaar, we kunnen gaan. Dikke knuffel en kus voor Judith en ik kruip ook achterin. Voordat we wegrijden wijst Judith naar boven. In Nikki's kamer is het licht aangegaan. Judith gaat snel naar binnen en wij vertrekken. 's Avonds hoor ik dat Nikki nog naar ons heeft gezwaaid en dat ze verdrietig was dat niemand terugzwaaide. Sorry Nikki, we hadden je niet gezien.
In de auto spreken we af om elke 2 uur van bestuurder te wisselen. Gemakshalve vergeten we even dat Theo er al weer een kleine drie kwartier op heeft zitten vanaf vertrek van zijn huis. We tellen vanaf Dordrecht. De eerste twee grensovergangen zitten er in no-time op en ondertussen heb ik het stuur overgenomen, onderweg richting de Parijse periferique en de donderdagochtendspits. Mijn twee uur zitten er nog niet op en mede namens mijn goede ervaringen uit het verleden met het verkeer rond Parijs besluit ik de signalen van mijn gasgeefspier te negeren en gewoon stug doorrijden. Sukkel, want natuurlijk begint het feest der stilstand en langzaam rijden zo'n beetje ter hoogte Charles de Gaulle. Tot aan de Periferique zijn we omgeven met dezelfde auto's, er is geen ontsnappen aan. Als bij toverslag zit er af en toe ineens een politieauto in burger tussen ons en de buurman, alleen herkenbaar aan een klein zwaailicht. Waar deze vandaan komen of naartoe gaan, geen idee, irritant zijn ze wel. Als er al eens een gaatje is om een baan te kunnen opschuiven is deze al weer weg voordat ik erin durf te sturen. Continu flitsen er motorrijders tussen de auto's door, ongehinderd door het snelheidsverschil tussen hen en ons, koekblikridders. Toch lukt het me om het navigatiesysteem niet teleur te stellen. Tot teleurstelling van Bas, want ik stuur zo de 'hel' van de binnenperiferique op. Hier hetzelfde verkeer als de afgelopen kilometers, maar dan net een paar graadjes 'gezelliger'. Berusting helpt, je zult hier maar elke dag doorheen moeten. Tegen de tijd dat je aanwezig bent op je werk is het lunchtijd, als je het al red en je de baas niet hebt gebeld met de boodschap dat je het vandaag weer niet gaat lukken om aanwezig te zijn. Uiteindelijk verbranden we in de spits van Parijs zo'n anderhalf uur volgens het navigatiesysteem. Tussendoor is het me ook niet gelukt om het stuur over te geven aan Bas en dat voel ik nu heel duidelijk aan mijn gasgeefspier. Vanaf Parijs rijdt het lekker door. Heerlijk rijden met zijn drieën om de beurt, zo kun je ook nog eens lekker een klein dutje doen.
Tot vreugde van Bas en Theo voert ons navigatiesysteem ons over de Brug van Millau, ofwel de hoogste brug ter wereld. Geen van beiden heeft er al eerder overheen gereden. De brug roept wel herinneringen op aan vroegere vakanties toen de brug er nog niet was en je onherroepelijk in de file stond in Millau, maar ook vol bewondering naar het bouwen van de brug kijken. Rijdend over de brug valt ons op dat je er niet overheen kunt fietsen.
N de brug begint echt de 'finale' van vandaag waarbij we al helemaal rijp zijn voor ontzettend slechte grappen, gestimuleerd door de 'Kamasutra voor dikke mensen' volgens Kamagurka. De mevrouw van de navigatie klinkt overigens steeds strenger en bij Argeles moeten we nog goed opletten op wat ze zegt. Dat doen we ook....bijna. Toch rijden we zo het parkeerterrein van het hotel op. Na het inchecken verkennen we op de fiets de weg naar het station, tenslotte moeten we de volgende ochtend de trein van 8:15 halen. Tot mijn grote verbazing zijn er zelfs fietspaden. Nou ja, het is niet meer dan een strookje van het voetpad waar een fiets op geschilderd staat. Voor de rest is het nog steeds om de gaten heenrijden en onder de laaghangende takken door rijden. Het station staat ook niet heel goed aangegeven, tenminste...niet voor fietsers. Na de weg gevraagd te hebben rijden we een stukje tegen het verkeer in naar het station wat altijd riskant is in relatie tot Frans weggedrag. Bij het station is voldoende gratis parkeerplaats dus we besluiten om de auto die avond nog bij het station neer te zetten zodat we dat morgen niet hoeven te doen.
Als we teruglopen via het centrum verwachten we een paar leuke eettentjes tegen te komen. Je kunt er maar naast zitten. Er is zo goed als niets en wat er wel is, ziet er niet uit. Dan leek het restaurant naast ons hotel ons leuker. Na het eten gaan we naar het grote terras naast onze kamer om daar eerst nog een lekker sigaartje te roken voor het slapengaan.
Hotel Acapella
1 Chemin de Neguebous
Argeles Sur Mer,66700
Tel: +33468958493
contact@hotel-acapella.fr
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment