Dag 8. - 17 juli - Ax les Thermes - Prades

Sharon & Declan O'Kane
225 Avenue du Général de Gaulle
66500 Prades
Phone: +33 (0)4 68 05 52 79
Mobile: +33 (0)6 42 91 79 21
E-mail: info@225prades.com
http://www.225prades.com/uk/home_gb.html

Dagverslag
Vandaag vanuit Ax-les-Thermes naar Prades gefietst. Zoals jullie nu wel weten meteen vanuit de start klimmen: 19km naar de Col de Pailhères. het eerste stuk makkelijk, maar uiteindelijk heb je toch hele stukken van 9-10% nodig om op 2001m te komen. Op de helling merkte je goed dat je dicht bij Spanje zat. Veel andere renners roepen "Arriba, arriba" of "Venga, venga".
Hoe dichter bij de top, des te kouder werd het. Bovendien hing er een enorme mist. In de afdaling was het niet fijn: drijfnat door de mist en erg koud (13°C). Halfweg hebben we alles wat we hadden aangedaan, maar toch verkleumden we tot op het bot. Bovendien kon je alleen maar heel langzaam dalen. Niet alleen vanwege de kou en het natte wegdek, maar ook omdat het heel druk was op de afdaling. Er stonden honderden campers en tentjes, omdat morgen de tour de col langs die kant gaat beklimmen. De afdaling was wel heel lang. Na de echte afdaling reden we nog 15km door de Gorges d'Aude. Die was echt heel mooi én bleef met zo'n 2% dalen.
Op de afslag naar de tweede col hebben we besloten om even een paar kilometer door t rijden naar Axat om wat te eten en warm te worden. Vervolgens terug naar de start van de col, mouwtjes en pijpjes uit en klimmen maar. Deze tweede berg, de Col de Jau was ook 19km lang, maar op een paar stukjes na niet zo steil. Ook hier was het boven mistig en koud. Daarom gingen de mouwtjes en benen weer aan voor de afdaling naar de eindbestemming van vandaag. In de afdaling veranderde het landschap ineens in een Mediterrane omgeving. Je kon het zien aan de huizen, de begroeiing en merken aan de temperatuur. Die liep van 14°C op tot 30°C in het dal.
In Prades was onze Bed & Breakfast overboekt. De mevrouw belde Michel al onderweg en had een andere slaapplek voor ons geregeld. Nou, dat blijkt een gouden greep. Wat een mooie plek! Ik zal het adres hieronder even vermelden... het is een echte aanrader.

Wat wel jammer is, is dat onze meiden en kinderen, die op weg zijn naar de camping op ons eindpunt al bijna de hele dag in de file staan. We hopen dat het al te lang meer voor ze duurt.

We slapen in:
Villa Lafabrègue
Kate & Nick Wilcock
15, Avenue Louis Prat
66500, Prades

www.villafrench.com
nick.wilcock@wanadoo.fr

Verslag Michel
Vandaag lekker wakker geworden met het ruisen van de rivier naast het hotel, of was het nou toch een harde regenbui? Afijn, eerst weer eens een ontbijtje genuttigd in de lijn van onze eerste dagen. Oftewel, iets meer als een paar stukkies stokbrood met een keuze uit jam en jam. Gewoon weer eens echt wat te kiezen, zelfs weer van die heerlijke rozijnenbroodjes. We zijn ondertussen gewend geraakt aan op tijd vertrekken dus vandaag ook weer. Niet vanwege de warmte, integendeel, maar ook vandaag staan er weer twee lange zware klimmen op het programma. Laat staan wat we niet weten, weten we sinds gisteren.
De eerste start gelijk in Ax les Thermes. Tussen de dranghekken voor morgen door zien we op de borden staan dat niet alle cols open zijn. Zou het met de regen van gisterenavond en vannacht te maken hebben? De col de Pailheres is in ieder geval gewoon open. De top ligt 19 km. verder en we gaan klimmen aan de kant waar de Tour morgen zal afdalen. Dat merk je aan hele vreemde details. Onderweg valt me op dat er langs de kant spijkertjes liggen en deze zijn ze vandaag aan het opruimen. En richting de top neemt het aantal campers toe. Ook is er al vroeg in de ochtend al veel verkeer en dat hebben we nog niet eerder zo meegemaakt. Het begin van de klim is een eitje. Hier en daar dalen we zelfs, wat niet zo veel goeds beloofd: elke meter dalen moeten we weer extra klimmen tenslotte. Vanaf 10 km. onder de top begint het feest en verlies ik ook gelijk mijn richtpunt in de vorm van een fietser voor me omdat hij een afslag neemt. Stiekem ben ik hier ook al aardig moe.
De mist wordt ook dichter naarmate ik hoger fiets en op km. 17 moet ik echt stoppen om mijn bril schoon te maken. Ik zie anders echt niets meer. De klim is trouwens ook redelijk koud. Verstandig als ik ben zet ik hier ook (pas) mijn achterlicht aan en neem ik nog even een heerlijke energiereep als vervolgens mijn fiets omvalt. Bij het wegrijden tegen 9% blijkt mijn rem aan te lopen wat niet zo handig is. Er zit dan ook niets anders op dan weer af te stappen, mijn rem los te maken en weer op te stappen. Vooral dat opstappen bergop vind ik maar niets.
Na 18 kilometer klimmen ben ik ineens heel verbaasd als ik heel veel campers zie staan inclusief een provisorische camping. Tenminste voor wat ik kan zien. De mist is echt heel erg dicht en ik zie pas iets als het zo'n 2 meter voor mijn wiel opduikt. Ik dacht onthouden te hebben dat de klim 20 km. was en ben dan ook heel verbaasd als ik er ineens ben na 19 kilometer. Naast het bord staan allemaal tenten en er wandelen veel mensen in en uit. Het duurt een tijdje voor ik door heb dat het de campingwinkel is. Ik kleed me hier warm aan tegen de kou en de wind en ga op een boomstammetje zitten kijken naar de vele fietsers die van beide kanten naar boven komen rijden. Kijkend naar het niveau ben ik verbaasd dat ik onderweg niet voorbij gereden ben. Tegen de tijd dat Bas (+20 min.) en Theo (+40 min.) boven komen ben ik al redelijk verkleumd. De afdaling voelt vervolgens ook nog eens waterkoud aan en met de natte weg met haarspeldbochten vind ik deze ook nog eens doodeng. Dat we dalen aan de klimzijde van de Tour is echt goed te merken. Werkelijk elk gaatje van een vierkante centimeter is volgezet met een camper of tent. Sommige lijken hier al een paar dagen te zitten in de regen, jongens ga toch fietsen.
Al glibberend komen we de stroom aankomende campers tegen, waarbij voor de haarspeldbochten link zijn en ik bijna tegen die dingen aan rij. Bibberend kom ik beneden aan waar het maar een ietsje warmer is onder de grote dikke wolk. Vanaf hier is het 30 km. min of meer afdalen waardoor ik ook niet profiteren van een warmte als gevolg van inspanning. Op de kruising richting de col de Jau besluiten we eerst een stukje de andere kant op te rijden richting bewoonde wereld om daar wat warms te kunnen eten en op te warmen.
We vinden een plaatsje op een terras bij een soort snackbar. Heel warm is het niet en ik blijf maar bibberen. Toch volg ik Bas zijn voorbeeld niet als hij ook nog eens zijn 'benen' aandoet. Had ik beter wel kunnen doen. Een omeletje met friet verder gaan we weer terug naar de Jau. Dit keer wat beter genietend van de omgeving. De col de Jau begint vriendelijk en hier lukt het me om bij Theo en Bas te blijven rijden. Gezamenlijk rijden we een klein bergdorpje in waar we enthousiast worden toegejuicht door de lokale bevolking. Het enthousiasme slaat bij Bas al gauw om in boosheid als een snotaap een bal tegen zijn fiets aan schopt. Dat het jong gelijk op zijn donder krijgt van zijn moeder tempert niet. Hier komt ook al gelijk de klim erin waardoor we Theo al snel kwijt zijn. Bas haakt nog wel even aan totdat de er weer een procentje steilheid bijkomt en ik weer alleen rij. Op een gegeven moment rij ik onder een overhangend rotsgedeelte door als ik iets op mijn helm voel tikken en iets langs zie flitsen. Ik zal wel een paar vogels gestoord hebben en let er niet op om er zo snel mogelijk voorbij te zijn. Net op het punt dat ik behoefte krijg aan een rustmoment komt er een kruising met een brug. Een mooi moment om te stoppen. Bas sluit al gauw aan en verteld dat hij net de rotswand een kopstoot heeft gegeven. Precies bij de overhangende rotswand, de reden was dat hij nieuwsgierig was wat hem aanviel en daardoor de goot instuurde. Terwijl we zitten te kletsen is Theo achter ons gestopt om een foto te maken als bewijs dat wij jonge gassies ook wel eens zitten te rusten. Net voor de brug had hij zelf ook al gerust waardoor we al snel weer verder kunnen. Theo weet ons te vertellen dat we zijn aangevallen door vleermuizen, tenminste, die hadden hem aangevallen. Weten dus ook weer.
Net voorbij de eerstvolgende bocht krijg ik een telefoontje en ik besluit te kijken. Het zou zomaar ons Bed & Breakfast van die avond te kunnen zijn want die moest ik vanochtend even een textbericht sturen met onze verwachte aankomsttijd. Gelukkig maar, want mevrouw blijkt een foutje te hebben gemaakt. Ze verwachtte ons in juni in plaats van juli. Wel gek dat ze dan niet een maand eerder contact heeft gezocht, maar toch. Onze Sharon baalt er verschrikkelijk van, toch durf ik niet te zeggen dat ze het goed kan maken door onze kleren te wassen. Wel heeft ze een andere slaapplaats geregeld bij haar om de hoek. Ze wil me gelijk het adres geven maar daar heb ik nu geen zin in. Eerst fietsen, het adres horen we wel als we er zijn.
De laatste 4 kilometer naar boven zijn fantastisch. Ik kom weer in een flow en kan zelfs weer een beetje snelheid maken. Omdat het ook weer een beetje mistig begint te worden kan ik niet zien waar de top is. Net zomin als dat er informatiebordjes zijn om aan te geven waar ik zit waardoor ik uiteindelijk de top bereik zonder de goede eindsprint waar ik zin in heb. Boven is het weer flink mistig en staat een behoorlijke wind. Gelukkig staat er een schuilhut. Op de wand lees ik dat we niet de enigen zijn die hier gebruik van hebben gemaakt tijdens een zelfde tocht. Uitpuffend krijg ik een geirriteerd sms-je van Judith dat ze in de file staan op anderhalf uur rijden van de camping. Nieuwsgierig bel ik haar op en heb helemaal medelijden met haar, alleen met de kinders in een bloedhete auto. Sterkte wijffie. Verbaasd kijk ik naar Bas die al pratend bovenkomt maar begrijp het als hij zijn I-Phone uit zijn voortasje maakt en de omgeving filmt terwijl hij doorpraat. Commentaar bij het filmen.
Wijs geworden van vandaag kleden we ons goed warm aan met extra arm- en beenstukken voor de afdaling. Heel veel wind in het eerste deel maar al gauw komt de zon. Jasje, armen en benen kunnen uit en dan op naar Prades. De B&B hebben we al snel gevonden en de 100 excuses nemen we beleefd in ontvangst. Als we horen waar onze nieuwe slaapplaats is worden we enthousiast, daar zijn we net voorbij gereden met een soort van spijt dat we daar niet moesten zijn. Wel dus. Echt super, het lijkt net een oud klooster of luxe villa met een mooi zwembad en grote oprijlaan. De eigenaar blijkt een relaxte vent te zijn. Geeft ons eerst een biertje voordat hij ons naar de kamers brengt. We hebben 2 grote kamers op de 2e verdieping. De kamer voor Theo alleen is zelfs nog groter dan de tweepersoonskamer voor Bas en mij. Echt een fantastisch B&B: Villa LaFabregue House.
Na even lekker uitgerust te hebben en beneden nog een lekker biertje gedronken gaan we Prades in voor een hapje eten. Bij de kruising linksaf, zei de man, je komt vanzelf bij een kerk met een pleintje vol eettentjes. Halverwege twijfelen we aan onze kennis van de Engelse taal. Geen kerk te zien, laat staan een pleintje met eettentjes. Teruglopend komen we langs een aankondigingsbord van een restaurantje in een zijstraat. We gaan overstag en worden verwend in een heel lekker Mediterraans eettentje met een gastvrouw die duidelijk zin heeft in haar werk. Tussen voor en hoofdgerecht krijgt Bas een belletje met de boodschap dat de meisjes eindelijk op de camping zijn aangekomen. Gerustgesteld kunnen we nu dan eindelijk echt genieten van het eten en de wijn. Morgen de laatste dag.

Soundtrack in de ochtend: begint verschrikkelijk lullig met een typisch Nederlandstalig Tros nummer, gelukkig kan ik ook doorzappen en kom uit op Led Zeppelin. Thank you blijft me de rest van de ochtend bij. Als ik deze voortaan oefen op gitaar hoop ik deze klim ook weer te herinneren.
's Middags rij ik een hele tijd met een nummer in mijn hoofd dat ik niet thuis kan brengen. Totdat het kwartje valt. Kids van MGMT. Het ritme van het nummer past heel goed bij de col de Jau.