Hotel Le Chalet
Adres 4 Av Turrel
Ax Les Thermes, 09110
Frankrijk
Telefoon +33561642431
Fax +33561035550
E-mail lechalet@club-internet.fr
Dagverslag
De dag na de lange tocht van gisteren viel niet tegen. Meteen vanuit de start weer een col op. Het lijkt wel of we het zo gepland hebben, maar volgens mij is het normaal omdat de dorpjes altijd in een dal liggen en wij dan via de col naar het volgende dal rijden.
In ieder geval was de Col d'Agnés een pittige berg met de intussen vaste aankomstvolgorde: eerst Michel, dan Bas en tenslotte Theo. Iedereen kwam goed boven en we doken daarna een stukje naar beneden, naar het Etang de Lers. Een klim langs de mooie bergweiden tussen deze toppen bracht ons naar de Port de Lers. Op de parkeerplaatsjes zien we veel wandelaars met rugzakken en stokken. Je moet hier mooie wandeltochten kunnen maken. Van 1517m daalden we vervolgens naar Tarascon op ongeveer 550m. Daar heerlijk een bordje pasta op het terras gegeten alvorens we via een streekweggetje richting Ax gingen. Op dit weggetje volgden we de bordjes Col de Marmare. Zover hoefden we niet te gaan, maar dat wisten we toen nog niet. Er zat een pittig klimmetje in van zo'n 5km tegen 9% dat niet op de kaart te herkennen was. Bij 34 graden is dat toch wel zwaar. Bovenop, waar we al langzaam in de afdaling gingen, bleek men hard aan de weg te werken. Fijn voor de toekomst maar niet voor ons vandaag. Het leek wel een grindbak. Jos Verstappen zou er jaloers op zijn. Je begrijpt dat van lekker dalen geen sprake was. Het tweede stuk ging gelukkig beter. Nooit gedacht dat we nog eens zo blij zouden zijn met een oud stukje hobbelweg.
Uiteindelijk in Ax aangekomen waar we een prima hotel hebben. Even gedoucht het staartje van de touretappe op de kamer gekeken en in het stadje een biertje gedronken. Leuk: in het centrum zijn verschillende warmwaterfonteinen en -bassins. In één daarvan zitten de mensen lekker met hun voeten te hangen.
Nu, 18.50u, liggen we even op bed en over een half uurtje gaan we wat te eten zoeken.
Na de zware dag voor Theo gisteren ging het hem vandaag erg goed af. Ook Michel ging weer als een trein. Eigenlijk ging bij allemaal goed, ware het niet dat Bas' knie opspeelde. Nou ja, gewoon maar laten rusten en dan zien we morgen wel weer.
Wil ik alleen nog de zwaar filosofische uitspraak van Theo met jullie delen: "Omhoog gaat toch altijd steiler dan rechtuit..."
Verslag Michel
Ook nadat hij ons gisteren beschaamd aankeek nadat we fris gedoucht op zoek moesten naar iets te eten buiten het hotel blijkt vanochtend eens te meer dat hij zijn gewone halfdode clientèle niet wilde confronteren met een paar sportmannen. Of godbetert het, dat ie straks wakker wordt en ineens een wielerhotel blijkt te runnen in plaats van die lieve hulpbehoevende oudjes die hun rimpels komen wegweken in het plaatselijke badhuis. Niks van dat alles, we krijgen gewoon een eigen eetzaaltje, maar dan wel met een ok ontbijtje. Dat dan weer wel. Misschien begrijpen wij Hollanders dit type gastvrijheid wel niet. Hoe dan ook, snel weer wegwezen hier.
Eerst nog even beetje koud maar al snel breekt het zonnetje door en kunnen de mouwtjes weer afgestroopt worden op de col d'Agnes. Vandaag sta ik al om 9:45 bovenaan, voor het eerst deze week dat ik bovenop niemand zie. Ondanks dat vind ik Agnes maar een trut, ze kwam iets te gemaakt op mij over. Niet voor niets dat mijn de soundtrack tussen mijn oren een toepasselijk nummer van Kasabian afspeelt: where did all the love go. Een minuutje na mij komt Bas boven. Hij bleek al een tijdje met zichzelf in gesprek met zinnen als 'als ik Michel zie stoppen, stop ik ook om te rusten'. Helaas voor hem reed ik de klim in een keer naar boven, dus moest hij ook. Bovenop hebben we wel een mooi uitzicht op het laatste deel van de klim en samen zien we Theo al van verre aan komen fietsen. Tot onze verbazing rijdt hij het laatste deel gewoon in 1x naar boven. Waarvan de laatste meters onder luid gejuich.
Hoewel het al aardig warm wordt doen we gauw de jasjes aan en gaan we afdalen. De afdaling toont een veel vriendelijker gezicht van Agnes langs een klein meertje. Ineens begint de weg weer te klimmen en in tegenstelling tot Bas rijden Theo en ik te hard voorbij het informatiebord van de col Port de Lers wat een mooie verrassing blijkt te zijn. Een mooie klim langs bergweidjes met mooie uitzichtpunten. Met name de afdruk in de groene weide van wat ooit waterstromen waren. Me ervan bewust dat ik in het uitzicht van Theo en Bas rijd draai ik me om om te zwaaien naar de camera maar val hierdoor bijna op mijn snufferd. Het is hier toch steiler dan ik dacht.
Terwijl ik boven zit te wachten verbaas ik mij over een Fransoos die zit te prutsen aan zijn mountainbike. Er zitten ook heel veel wandelaars die zo op het oog niets anders zitten te doen dan een beetje lummelen. Tegen de tijd dat de Fransoos zijn mountainbike bestijgt en aan zijn afdaling begint komen de anderen ook boven. We blijven nog even rusten en dan gaan we ook dalen. Ik kan niet anders zeggen dat Bas ook weer lekker gaat met zijn nieuwe wiel en schik me dan ook in mijn natuurlijke plaats in de pikorde van het dalen: in Bas zijn wiel.
Wederom een leuke afdaling en ik durf zelfs Bas zijn wiel te verlaten, helaas heb ik geen idee van snelheid want het ding is er weer eens mee gestopt, scheelt ook weer dat ik niet weet wanneer ik bang moet zijn. Hier en daar ligt ook behoorlijk wat grind in de bochten wat het er niet makkelijker op maakt. Onderaan pakken we nog net de Fransoos in voordat hij zijn auto bereikt.
Vanaf daar voert de weg licht dalend verder waardoor we met een lekker tempo richting Terrascon rijden voor een bordje pasta. Omdat het nog geen 12 uur is zijn we bang dat er misschien nog geen eten geserveerd wordt, in dat geval schikken we ons wel met een colaatje. Nergens voor nodig, we zijn net voor de echte lunchdrukte klaar en gaan we weer.
Een stukje buiten de bebouwing slaan we rechtsaf het echte platteland in. Op naar nog een klimmetje. Maar met de al aardig boven de 30ºC opgelopen temperatuur is ook onze snelheid er wel zo'n beetje uit. Ondertussen denken we na een tijdje de col de Marmare op te rijden om er later achter te komen dat we alleen maar de weg er naar toe op hebben gereden. Maar ja, we hebben geen informatiebord gezien. Toch was het evengoed een kloteklim. Vooral vanwege de hitte en natuurlijk de continue stijging. Het mooie asfalt waar we overheen rijden wordt ook al snel verklaard door een heel stuk weg met met nieuw asfalt en een berg grind erop. We komen de werkmannen tegen aan het eind van hun werkdag als ze nog even snel het laatste grind op de weg pleuren. Wij zijn er nog niet. We glibberen voorbij de grindstrook naar beneden en boven. Op naar Ax les Thermes.
Vooraf had ik nog even gekeken wat de naam van ons hotel voor de nacht is maar het lukt me vreemd genoeg om enthousiast de naam van een ander hotel door te geven. Waarvan we al veel eerder een bord tegenkomen en we ernaar op zoek gaan. Als we het hotel niet direct kunnen vinden zoek ik het adres op om er achter te komen dat we naar een heel ander hotel gaan. Lekker bijdehand van me. Weer terug naar de grote weg richting Ax. Het is hier goed te merken dat de Tour hier over 2 dagen doorheen rijdt, het stadje is er al helemaal klaar voor. Dankzij de I-Phone van Bas hebben we het hotel snel gevonden. Na het inchecken hebben we nog even lekker de tijd om de Touretappe af te kijken en daarna een terrasje op te zoeken.
Onderweg komen we allemaal warmwaterbronnetjes tegen. Wat zeg ik... warm, het water is gewoon heet! Tussen het biertje en het eten door gaan we nog even terug naar het hotel voor een tukkie. Tegen de tijd dat we gaan eten regent het pijpestelen, met onze windjasjes tegen de regen rennen we weer snel terug naar het eerste de beste eettent. De rit van vandaag verleidt Theo tot een filosofische uitspraak: "Omhoog gaat toch altijd steiler dan rechtuit...". Maar dat is dan wel voordat hij zijn kunstgebit in het afvoerputje van de wastafel had laten vallen, waarvan Bas de dop had verwijderd om het water van zijn wasje sneller weg te laten lopen. Voor Bas hopen we dat een nachtje rust wonderen doet voor zijn knie die begint op te spelen.
Behalve Kasabian bestaat mijn soundtrack van vandaag uit een of ander vreemd kerkliedje dat Judith eens heeft gezongen. Gelukkig het laatste deel gefietst met My Step van Little Dragon in mijn mijn hoofd. Fantastisch nummer.
No comments:
Post a Comment